سلام دوست عزيز و مهربانم قبل از هر چيز بر خود لازم و واجب ميدانم تمنا کنم که عذر تأخيرم رو بپذيرين... باور کن بارها با خوندن مطلبت و ابراز همدرديت تو تنهايي خودم اشک ريختم و آروم شدم اما هيچوقت نتونستم از لطف و محبتت تشکر کنم ... اصلاً نه زبانم ونه دستانم ياري نميکردند... باور کن هنوز به حالت عادي بر نگشتم و شک بزرگ و نفس گيري بهم وارد شد و بد جوري ريختم بهم هر چه تلاش ميکنم قابل هضم و باور نيست برام...منو ببخش که با حرفام باعث ناراحتيت شدم تا به حال سعي و تلاشم بر اين بوده که بيشتر سکوت کنم بنا به دلايلي...ممنون از لطف و محبتت. بقاي عمر شما باشه ان شاءالله! خدا سايه پدرو مادرت رو از سرت کم نکنه و تو عزيز دلمو برا خانواده ات حفظ کنه! سپاسگزارم.......!!!!!!!!!!!!!